Rozdział 61

Rozdział zawiera sceny z chwili obecnej i powroty w przeszłość; flashbacki są wyróżnione pochyłą czcionką.

Enjoy :)

- Nie.. Nic nie jest w porządku Matt - szlocham w słuchawkę telefonu, od ciągle toczonej w sobie walki brakuje mi już sił.

- Julka? Co się do cholery dzieje? Wszystko z tobą w porządku? - uciszam się próbując uspokoić swój płacz.

- Możemy się spotkać? - pytam go nieśmiało gapiąc się skórzany wzór kierownicy samochodu.

- Muszę z kimś koniecznie porozmawiać - szepczę spłoszona. Z kimś kto na pewno mnie zrozumie - nawet lepiej, niż ja sama.

- Jasne, myślę, że dojadę do Boulder w jakąś godzinę - w tle słyszę, jak chłopak się przemieszcza - wydaje mi się, że próbuje założyć buty na stopy.

- Ja już tu jestem.. To znaczy w Fort Collins... J-ja.. Musiałam.. Ja - wybucham mocnym szlochem.

- Gdzie dokładniej? - jego głos staje się spanikowany, przejęty. Założę się, że moja obecność w mieście go zaskakuje, bo niby z jakiego powodu miałabym tutaj przyjeżdżać? Kręcę głową powstrzymując cisnące się do oczu łzy.

- Stoję na parkingu przy kampusie.. Chcę porozmawiać - wyjaśniam mu cicho. Muszę się z nim skonsultować, w końcu mi się przyśnił. Nawiedziło mnie wspomnienie - moment, w którym byłam szczęśliwa.

- Okay, a jeszcze dokładniej?

- Wydaje mi się, że przed głównym budynkiem - odpowiadam wyglądając przez okno za którym widać ogromny, biały budynek. Okrywa go ciemny dach, a wzdłuż ścian widnieją pokaźne okna.

- Dobrze, widzisz balkon po środku nad kwiatami i dziedziniec? - pyta, a ja słyszę trzask drzwi w tle. Spoglądam za siebie, rzeczywiście jest tam ciemnozielony balkon po środku oraz piękny dziedziniec.

- Tak.

- Spotkajmy się tam. Będę za kilka minut.

Ciche stukanie kropel deszczu o parapet wypełnia całe mieszkanie. Siedzę po ciemnej stronie apartamentu, z dala od światła kuchennego i wyglądam przez zacienione okno wychodzące na przepiękny widok na Boulder. Widzę rzędy drzew, milczące ulice, puszyste chmury oraz drobne krople cieczy spływającej leniwie po krystalicznych szybach okien.

Zamarłam w tej pozycji siedząc na kanapie przez kilka godzin. Wielka ognista gwiazda schowała się za horyzontem już jakiś czas temu pozostawiając po sobie ciemność. Głucha cisza, która wypełnia mieszkanie jest oszałamiająca.

Nie mam pojęcia co począć. Utknęłam w bałaganie, który sama narobiłam. Nic o sobie nie wiemy, nie znamy się, a próbujemy coś razem stworzyć. To brzmi niedorzecznie, ale niestety taka jest prawda. Znamy własne przeszłości, ale nawet nie wiemy nic o swoich ulubionych daniach, kolorach. Nie mam pojęcia, czym zajmuje się w wolnym czasie - wątpię jednak, że zechce mi to powiedzieć.

Szczerze mówiąc to jesteśmy jak nieznajomi i to jest naszym głównym problemem. Powinno się to stać priorytetem do zmian. Przez to, że się nie znamy ciągle wplątujemy się w sprzeczki, które z czasem tylko się ostrzą. Za każdym razem odpychamy się coraz bardziej.

Obracam się w drugą stronę nie mogąc już znieść otaczającej mnie ciemności. Spoglądam tempo na porozrzucane po podłodze szkło pochodzące z lampy stłuczonej przez Zayn'a.

Moje ciało oblewa chłodny podmuch wiatru, przekonuję się, że promienie słoneczne są tu cieplejsze, niż w Boulder. Kwiaty powoli zaczynają już więdnąć - zginą, jak tylko spadną pierwsze płatki śniegu. Przyglądam się jednemu z nich - różowemu, jego płatki samotnie opadają ku ziemi.

- Julka? - obracam się do biegnącego do mnie Matt'a. Chłopak ma na sobie jasnoniebieską bluzę i spodnie. Nie przywykłam do kolorowych zestawów. Jego jasne, blond włosy o kolorze piasku są w zupełnym nieładzie. Zamyka między nami dystans zatrzymując się mniej, niż metr ode mnie. Jego tęczówki bacznie obserwują mnie ze zmartwieniem.

- Nie jestem tu, by ci wybaczyć.. - mówię mu spokojnie kręcąc głową. Nie chcę, aby źle mnie zrozumiał, zwyczajnie nie byłam gotowa na taki krok. Nie jestem w stanie zapomnieć mu bólu, przez który przeszłam - Nie zamierzam też próbować niczego między nami naprawić - przynajmniej nie tu i nie teraz.

- Więc w jakim celu przyjechałaś? - dopytuje się zakłopotany, jego tęczówki padają wokoło w poszukiwaniu odpowiedzi. Spuszczam swój wzrok w dół wydychając wstrzymywane powietrze.

- Ostatnio, gdy się spotkaliśmy, by porozmawiać powiedziałeś, że zawsze będziesz do mojej dyspozycji, prawda? - spoglądam na niego.

- Tak - odpowiada bez zastanowienia. Powolnie wznoszę tęczówki spotykając jego wzrok. Przyglądam się chłopakowi, który złamał mi serce, przez niego trudno mi komukolwiek zaufać, ale mimo wszystko próbował to wszystko naprawić. Jednak właśnie o to tu chodzi... Czy ktokolwiek może w pełni naprawić, coś co już raz zostało zniszczone?

- Potrzebuję pomocy.. Rozmowy z kimś, kto mnie wysłucha i znajdzie rozwiązanie - mówię cicho. Chłopak przytakuje i zasiada na kamiennej ławce przytwierdzonej do ziemi zaraz pod balkonem. Wskazuje obok siebie, abym usiadła, co po chwili wykonuję.

- Dlaczego nie jesteś ze swoim chłopakiem?

- Co? - spoglądam w jego stronę, na co chłopak potrząsa przecząco głową.

- To znaczy... Sara mi powiedziała, że się z kimś widujesz, pomyślałem więc, że... - chłopak wykrzywia się w zakłopotaniu i wstydzie - jego policzki oblewa lekki rumieniec. Jeszcze nigdy nie widziałam Zayn'a w takim stanie - to chłopak o niemalże kamiennej twarzy.

- No tak... Mam chłopaka - przytakuję - Ale teraz nie przebywam z nim, ponieważ nawet nie wiem gdzie mogę go aktualnie znaleźć.. Jego telefon jest wyłączony. Nie mam pojęcia gdzie najczęściej spędza czas; nie wiem co robi, ledwie znam jego znajomych.. W sumie to wcale go nie znam - szepczę tę ostatnią część pod nosem.

Naprawdę nie znałam. Ja i Zayn wskoczyliśmy w ten związek bez żadnego przygotowania, nie poznaliśmy własnych historii. Przegapiliśmy chwilę na poznanie, nie przeznaczyliśmy zbyt wiele czasu na tę część.

- Co się stało? - pyta mnie kładąc dłoń na moich plecach, na co automatycznie oddalam się nie pozwalając mu się dotknąć. Chłopak rezygnuje, po czym wzdycha ciężko rzucając mi przepraszające spojrzenie - Przepraszam - szepcze zawstydzony.

- Wszystko się sypie Matt - odpowiadam mu cicho nie spoglądając mu w oczy. Mój wzrok od dłuższego czasu skupiony jest na obumierających kwiatach - Stoję po środku bałaganu i nie wiem co zrobić..

Wzdycham ciężko podnosząc się z miejsca. Podchodzę do kuchni, by napić się nieco czystej wody. Z szafki wyciągam przezroczystą szklankę i wlewam do niej zimnej cieczy. Wpatruję się w jeden punkt, nie targają mną żadne emocje. W mieszkaniu jest za cicho, większość dekoracji zdobiących wcześniej te pomieszczenia zniknęły, zostały zniszczone, tak jak i ja.

W kuchni panuje chłodna atmosfera, nie mam pojęcia gdzie znajduje się tu termostat, i szczerze mówiąc mało mnie to teraz interesuje. Przestałam się przejmować lodowatym powietrzem - idealnie pasuje do mojego nastroju i szaroburej aury za oknem. To mieszkanie od początku takie było - zimne i puste.

Pokój wypełnia mętne światło pochodzące z kuchni. Nie mam pojęcia która jest godzina, jednak coś mi podpowiada, że jest już późno. Oczekiwałam, że Zayn wróci tu - o znacznie wcześniejszej porze, tak jak mi to z resztą obiecał. Czekałam na jego powrót, liczyłam, że będzie spokojny i gotowy na normalną rozmowę - jednak nigdy się nie zjawił.

Wiem, że sama przyznałam się, do tego, że potrzebuję nieco czasu na ochłonięcie i przemyślenie tego wszystkiego, ale nie spodziewałam się, że zmusi mnie do pozostania w jego mieszkaniu. Powinnam po prostu wrócić do akademika, nic tu po mnie. Ponownie spoglądam na malutkie kawałeczki potłuczonej lampy.

- Dlaczego tu jesteś? W jakim celu przyjechałaś? - dopytuje mnie równie cicho.

- Tylko z tobą otrzymuję odpowiedzi.. Z Zayn'em są tylko pytania.. brak rozwiązań.. - wyjaśniam szepcząc.

- Co jest nie tak z tym gościem - Zayn'em i tobą? - dziwnie jest mi słyszeć imię Zayn'a z ust Matt'a. Nigdy na myśl nie przyszedł mi taki scenariusz.

- Ukrywa przede mną wszystko, jest tajemniczy.. Okłamuje mnie. Robi i mówi rzeczy, które mnie cholernie ranią - moje oczy zaczynają piec na samą myśl o Zayn'ie i Erice razem.

- Dlaczego jest taki skryty w stosunku do Ciebie ? - chłopak pyta mnie zakładając ręce na piersi.

- Chyba dlatego, że oboje nigdy nie będziemy stanowić całości, nasz związek - to nie ma najmniejszego sensu. W prawie każdej sprawie jesteśmy zupełnymi przeciwnościami - wzdycham obracając się w stronę Matt'a. Jego wzrok jest również wbity w pobliskie rośliny.

- Dlaczego wasz związek nie ma sensu?

- W jego przeszłości istnieje wiele ciemnych tajemnic, których nie chce mi zdradzić. Z charakteru jest cwaniakiem, graczem, jest nieprzewidywalny, uwielbia robić niedozwolone rzeczy, czuć wiatr we włosach i płynącą w żyłach adrenalinę. Jest wszystkim tym, czym ja nigdy nie byłam, ani nie będę - przygryzam wargę rozważając w głowie właśnie wypowiedziane przez siebie słowa.

- Dlaczego więc nadal z nim jesteś? - pyta. Otwieram usta, by mu odpowiedzieć, jednak nie potrafię znaleźć odpowiednich słów, nie wiem co powiedzieć. Chłopak wzdycha prostując się na ławce i spogląda wprost na mnie - Julka, myślę, że musisz mieć jakiś poważny powód, dla którego dajesz wam szansę, nie poddajesz się. Z dokładnie tego samego powodu na początku bez wahania zgodziłaś się z nim być. Między waszą dwójką istnieje coś, jakaś więź, która nigdy nie pozwoli wam na rozłąkę - mówi spokojnie.

- Uważasz, że powinnam odejść? - pytam go. Rozłąka nie była żadnym rozwiązaniem.

- Ja tylko.. Julka znam cię, i wiem, że jesteś taką dziewczyną, której jeśli nie udaje się na samym początku nie zawraca sobie głowy kolejnymi próbami. Nie postępujesz według metody prób i błędów, nie walczysz - śmieje się. Sama nie dołączam do niego, co od razu zauważa. Chłopak uspokaja się, po czym kontynuuje.

- Mogę poradzić ci jako dobry przyjaciel, a nie jako zazdrosny eks chłopak? - pyta mnie spuszczając wzrok. Zazdrosny eks chłopak? On nigdy taki nie był.

- Jasne.

- Nie próbujesz, nie starasz się. Dajesz sobie spokój już po pierwszej porażce, łatwo cię sparzyć... Skoro ten chłopak cały czas popełnia błędy, a ty nadal się go trzymasz.. Wydaje mi się, że to coś oznacza. Moim zdaniem myślisz, że w końcu znalazłaś osobę wartą twoich prób - tłumaczy mi. Przyglądam się mu myśląc nad jego radą. Wiem, że z pewnością mówi prawdę.

- Myślę, że zdajesz sobie sprawę z tego co pragniesz, wcale nie musisz mnie słuchać. Musisz posłuchać samej siebie.

Opuszczam kuchnię i kieruję się wzdłuż korytarza. Mój wzrok spoczywa na przestrzeni pomiędzy sypialnią Zayn'a, a pracownią. Wolnym krokiem zbliżam się do tego drugiego pomieszczenia. Drzwi są otwarte, więc wślizguję się do środka - do sanktuarium ciszy i spokoju Zayn'a.

Uważnie skanuję wzrokiem szkice porozrzucane po całym biurku. Równie powoli podchodzę do niego i siadam na krześle. Ogarniam wzrokiem każdy rysunek z osobna. Większość z nich przestawia naturę, Rocky Mountains, drzewa, kwiaty. Na niektórych widnieją zwierzęta - przepiękne ptaki i zapierającymi dech w piersiach szczegółami. Nigdy wcześniej, nie zauważyłam, że Zayn potrafi tak pięknie rysować.

Przeglądam kolejne kartki, aż w końcu mój wzrok zatrzymuje się na jednej z nich - jest to portret pewnej, ślicznej dziewczyny. Już nie raz widziałam podobny szkic jego autorstwa. Za każdym razem, gdy przeglądałam jego rysunki napotykałam twarz tej dziewczyny.

Jednak tym razem szkic posiada dużo więcej szczegółów, mimo to nadal nie jest to rysunek w kolorze. Zarys delikatnej twarzy jest dużo lepiej ukazany, łuk brwiowy, linia włosów, wydatne kości policzkowe i urocze okrągłe oczy. Palcem przejeżdżam po gładkiej powierzchni kartki, aż do rogu, gdzie wzrokiem odnajduję napis;

Caroline

Pierwszy raz spotykam to imię. Caroline, czyli kolejny element tajemniczej układanki Zayn'a. Choć z drugiej strony może to być jego siostra lub była dziewczyna. Nawet jeśli to ta druga osoba, nie byłabym za to na niego zła. Uznałabym to tylko za nieco dziwaczne, ale widać, że ma jakiś powód, dla którego ciągle ją rysuje - wolałabym jednak, aby był ze mną we wszystkim szczery.

Matt milknie. Powiedziałam mu już wszystko na temat Zayn'a. Dla siebie pozostawiłam tylko nasze intymne chwile, poruszające rozmowy, niektóre kłótnie.

- To przeze mnie, tak? - mój głos łamie się. W końcu dotarła do mnie prawda, której okropnie się bałam.

- Co?

- To z mojej winy mnie zdradziłeś... Przeze mnie Zayn nie potrafi mi ufać.. Ja jestem powodem, dla którego wszystko na czym mi zależy rozpada się, znika - twierdzę pełna obawy i strachu.

Odpycham od siebie Zayn'a zmuszając go do wyjawienia mi swoich tajemnic. Za każdym razem go czymś wkurzam, nie chcę czuć się w ten sposób, ale prawda bywa okrutna.

- Julka, chyba oszalałaś mówiąc takie rzeczy, wszystko co cię spotyka.. te wszystkie przyjaźnie, związki trwają tylko dzięki tobie. To ty je trzymasz w ryzach, jesteś spoiwem. Ten Zayn.. jest skończonym idiotą nie ufając ci, okłamując cię.. Jesteś najgodniejszą osobą do zaufaną, jaką przyszło mi znać.. - zapewnia mnie. Po chwili ciszy pyta mnie łamiącym się tonem - Tak właśnie o sobie myślisz? Że to wszystko twoja wina?

- To ty pozwoliłeś mi tak o sobie myśleć - odpowiadam mu ostro. Chłopak spuszcza wzrok kręcąc głową - Nigdy taki nie byłeś, nigdy nie dałeś mi powodu, dla którego pomyślałaby, że jesteś zdolny do zdrady, ale myliłam się.. To ja cię takim sprawiłam - szepczę zdruzgotana.

- Moje błędne wybory nie wynikają z ciebie.. byłaś wymarzoną, idealną..

- Nie mów tak - zatrzymuję go - Nie używaj tego słowa - błagam go cicho. Już wystarczająco wiele razy słyszałam je z ust Zayn'a, naprawdę mam już dość.

- Byłaś świetna.. Zawsze wszystko robiłaś okay, nie podejmowałaś złych decyzji. To ja jestem tym, który spieprzył i to po całej linii. To nie ty mnie do tego zmusiłaś, nie mogłaś być lepszą dziewczyną. Nigdy bym sobie nie wyobrażałem lepszej, i mówię prawdę - zapewnia mnie niskim głosem.

- Dlaczego więc czuję się w ten sposób? Nie powinnam była na niego naciskać, wywierałam na nim za dużą presję. Nie powinnam była grzebać w jego przeszłości, domagać się prawdy, skoro wcale mnie w niej nie chce - tłumaczę sama sobie.

- Julka, skoro zależy ci na nim, tak mocno, jak mi o nim opowiadasz.. Masz pełne prawo do poznania jego zawiłości z przeszłości. Jeśli o kogoś dbasz... kiedy, kogoś kochasz...

- Nie kocham go Matt - przerywam mu w połowie zdania. To samo powiedział mi Harry. Chłopak milknie.

- Okay.. Jeśli ci na kimś okropnie zależy.. Pragniesz poświęcić siebie całą dla tej drugiej osoby. Odkrywasz przed nią każdy szczegół siebie i oczekujesz tego samego od niej. To jest właśnie to co robisz, wpuszczasz go do swojego życia, a to cię przeraża. To wszystko przez.. przeze mnie. Jego bliskość cię przeraża, boisz się, ogarniają cię wątpliwości.

- Powinnam więc go trzymać na dystans?

- Nie... Julka, jeśli zależy ci na tym związku.. jeśli pragniesz od niego znacznie więcej, musicie się na spokojnie porozumieć. Pasuje, abyście się lepiej poznali, jak dobrzy przyjaciele, on musi cię w końcu obdarzyć zaufaniem.. Postarajcie się być wobec siebie otwarci - wzdycha ciężko - Przestańcie się odpychać..

Siedzimy w kompletnej ciszy, napięta i niekomfortowa atmosfera przemija.

- Chcesz, abym przyłożył temu gościowi? - proponuje z lekkim uśmiechem, na co zaczynam się śmiać kręcąc głową.

- On by cię zamordował - Jestem prawie pewna, że gdyby oboje spotkali się w jednym pomieszczeniu, Zayn rzuciłby się na niego z pięściami, a widząc jego wcześniejsze wyczyny, nie odpuściłby.

- Oh proszę cię, dałbym sobie z nim radę - Matt wstaje podskakując w górę udając, że z kimś walczy.

- Porwałby cię na strzępy Matt - śmieję się - Zwłaszcza, że ty nigdy wcześniej się nie biłeś - Zayn ma w tym nieco większe doświadczenie, ale myślę, że to żaden powód do dumy.

- To nie prawda.

- Doprawdy? - śmieję się unosząc brew.

- Tak, uderzyłem Caleb'a w tamtym roku - wypina dumnie pierś ze swojego osiągnięcia. Kręcę głową widząc po jego twarzy, że kłamie.

- Oczywiście, że tak - śmieję się.

- Nigdy nie byłem za dobrym kłamcą - chłopak chichocze siadając koło mnie na ławce.

- Dziękuję, że mnie wysłuchałeś - szepczę z wdzięcznością.

- Powiedziałem ci tylko to co sama chciałaś usłyszeć, tego oczekiwałaś - Miał całkowitą rację, powiedział wszystko co chodziło mi po głowie i nie dawało spokoju.

- Dlaczego pomagasz mi rozwiązać problemy z Zayn'em? - pytam zaciekawiona. Nie oczekiwałam od niego pomocy w tej sprawie, nie spodziewałam się, że zechce mi doradzić. Bałam się, że mnie wyśmieje, powie, że pomoc mi nie leży w jego interesie.

- Poprosiłaś o pomoc, a ja jestem ci to winien.. Ponieważ, jest mi tak okropnie przykro.. Przepraszam, że to przeze mnie zaczęłaś o sobie myśleć w taki podły sposób. Przepraszam, że zmieniłem cię w dziewczynę z wątpliwościami, która obwinia się na każdym kroku swego życia, która boi się ufać, bo ja nawaliłem.. Żadne słowa nie mogą opisać tego, jak bardzo jest mi przykro.. Nic nie jest w stanie naprawić tego co sam zepsułem.. Pomyślałem, że w taki sposób coś między nami zdziałam, gdy pomogę ci w poszukiwaniu utraconego szczęścia.

Gapię się na niego, chłopak wpatruje się we własne dłonie, nie ma odwagi na mnie spojrzeć. W chwili, kiedy jeszcze się wypowiadał nie zauważam w nim chłopaka, który złamał mi serce. Pierwszy raz od dłuższego czasu siedzi koło mnie chłopiec, którego poznałam, jeszcze jako małe dziecko. Jest przy mnie, zależy mu na mnie, chłopak pełen uroczej niewinności, miłości, widzę chłopaka, który mimo wszystko jest dla mnie, jak rodzina.

Moje palce dotykają napisu w rogu szkicu. Gapiłam się na jej portret przez ostatnie pół godziny. Nie jestem do końca pewna, na co dokładnie patrzyłam, co mnie przyciągnęło. Być może uznałam to jako jakiś znak? Wzdycham i przewracam kartkę na drugą stronę biurka. Spoglądam na kolejny znakomity portret i moje serce zatrzymuje się w miejscu. To jedyny kolorowy rysunek... Co więcej przedstawia doskonale znaną mi dziewczynę.

Jest to dziewczyna z brązowymi włosami, oczami o kształcie migdałów, każdy detal jej twarzy jest mi znajomy - jej smukły nos, lekko spiczasty podbródek, kształtne i pulchne usta.

To byłam ja... Zaczynam w końcu oddychać, a serce wypełnia przyjemne ciepło. Dziewczyna przestawiona na rysunku jest dużo ładniejsza, niż ja, ale.. taką właśnie widzi mnie Zayn. Spuszczam wzrok w róg kartki odczytując napis;

Dziewczyna, która dostrzega piękno i nadzieję we wszystkim, nawet jeśli ich tam nie ma. Moja Julia.

Czuję, jak moje oczy wypełniają się w łzy, a serce delikatnie pobolewa. Uważniej przyglądam się słowom, które Zayn sam naskrobał - Dziewczyna, która dostrzega piękno i nadzieję we wszystkim, nawet jeśli ich tam nie ma. Dostrzegam w nim nadzieję, ale on w sobie nie...Moja Julia. Należę do niego, ma nade mną siłę, jest moją przystanią, zawładnął nad moimi emocjami, ciałem i myślami.

Podskakuję na dźwięk dzwonka od telefonu. Wzdychając ostatni raz rzucam okiem na szkic Caroline i mnie. Mój telefon rozbrzmiewa echem przez całe mieszkanie, wzdycham ciężko odkładając oba rysunki na biurku, po czym wolnym krokiem zmierzam w stronę salonu. Grzebię w torebce w poszukiwaniu urządzenia.

- Słucham?

- Julio potrzebuję... ja.. Cholera.. - chłopak bełkocze wprost do słuchawki. Moje serce automatycznie przyspiesza. Na sam dźwięk jego głosu wiem, że jest zupełnie nietrzeźwy.

- Zayn? Gdzie jesteś? - pytam go mając nadzieję, że jest na tyle świadomy, by w miarę zrozumiale określić swoje położenie.

- Nadal ci na mnie zależy? - wzdycha zadręczony.

- Gdzie jesteś? - pytam po raz kolejny.

- Musisz wiedzieć, że... Zasługujesz poznać każdy popieprzony element mnie.. - bełkocze - Jednak wiem, że cię tym zniszczę.. - dodaje po chwili. Zniszczy mnie swoją przeszłością? Czy to naprawdę jest, aż tak złe i podłe? Wydawało mi się, że już poznałam jej najczarniejszą cześć - historię o ojcu. Nie wyobrażam sobie niczego gorszego i bardziej bolesnego.

- Dobry Boże, ale ty jesteś pijany.. Gdzie jesteś? - dopytuję nieco ostrzej grzebiąc w kieszeniach torebki w poszukiwaniu kluczy do samochodu. Czy w taki sposób chciał mi dać trochę przestrzeni? Upić się do nieprzytomności, aby zdobyć odwagę na zadzwonienie do mnie? Powinien był tu ze mną zostać.

- J-ja... nie zasługuję... nie zasługuję na ciebie - bełkocze.

- Zayn gdzie jesteś? Już po ciebie jadę - unoszę się zdenerwowana mając nadzieje, że w końcu mi odpowie.

- Hej - w słuchawce rozbrzmiewa gburowaty głos, Zayn chrząka, po czym połączenie zostaje zakończone. Wstaję oczekując, że jeszcze go usłyszę, ale nic takiego się nie dzieje.

- Zayn? - pytam, szybkim ruchem wybieram jego numer, jednak po drugiej stronie odzywa się tylko automatyczna sekretarka. Wzdycham ciężko, mocno zdenerwowana. Przeglądam listę kontaktów w poszukiwaniu jednego numeru, wybieram go i z niecierpliwością czekam, aż odbierze.

- Julia? - jego brytyjski akcent rozbrzmiewa w słuchawce. Wydycham powietrze pełne ulgi.

- Louis potrzebuję twojej pomocy.

Przepraszam za taką nieobecność, mam tylko nadzieję, że nie odpuściłyście i dalej będziecie czytać :c

Następny będzie niedługo, biorę się w garść i nie będzie już takich przerw!!

Z tego wszystkiego zapomniałam o urodzinach bloga, które były 24 kwietnia :c